22 Ekim 2019. Bundan tam bir yıl önce. Viyana’da kahvaltımı yapmış, Münih’e doğru yola çıkmışım.
Almanya’ya Münih’ten girip kuzeye devam edeceğim, Danimarka’ya ulaştıktan sonra güneybatıya yönelecek, Hollanda, Belçika, Lüksemburg, Fransa ve İtalya üzerinden Viyana’ya döneceğim.
Yol üzerinde Münih, Berlin, Amsterdam, Brüksel, Paris, Annecy, Milano gibi muhteşem şehirler var.
Hiç tanımadığım kimselerle tanışacak, ürünlerimizi tanıtacak, Türkiye’den de dünya markaları çıkabildiğini, Türkiye ile ticaretin güvenli olduğunu ilk kez tanışacağım bir kısım Fransız, Flaman, Alman, İtalyan iş insanlarına anlatacağım.
Aralarında beni iyi karşılayanlar da olacak, suratsızlar da. Irkçılık yapan, İngilizce konuşmayı reddeden, Türk şirketlerine güvenmediğini söyleyenler de olacak, dostça karşılayan, yemek ısmarlayan, ticarete başlayanlar da. İyi karşılayanlar zaten iyi. Maharet ters davrananları ikna etmekte.
20 günü ve binlerce kilometreyi kapsayan bu seyahatteki yoldaşım Viyana’da kiraladığım Jaguar E-Pace olacak.
Hava serin, keyfim yerinde. Tirol’ün kuzeyinde, sonbaharın rengarenk boyadığı ormanların arasında ilerliyorum. Uzun yollar, toplantılar, kısmetimizde olduğu kadar ciro beni bekliyor.
Bambum için veya benim için değişik bir şey değildi bu anlattıklarım. Rutin ticari hayatımızın bir parçasıydı. İstanbul’dan arabaya atlayıp Viyana’ya gitmek, Yozgat’a gitmek kadar doğaldı.
Kan testi, maske zorunluluğu, sosyal mesafe, karantina, sokağa çıkma yasağı gibi kavramlar yoktu. Sınır kapıları açıktı. Kuzey İtalya koronavirüs kurbanlarıyla değil, parmesanıyla ünlüydü.
Sadece bir yılda amma değişmiş her şey. Değişmeye de devam ediyor. Bakalım seneye bu zamanlar hayatta olursak bugünleri nasıl anacağız.
Ekim 2020, İstanbul
